Dias 3 y 4

Hola!

Daar ben ik weer

Gister was het maandag 12 september.
Ik denk dat ik rond 10 uur opgestaan ben, daarna heb ik ontbeten (niet super maar goed) en vervolgens moest ik met mijn gastmoeder María mee, voor papieren.

Na rond gereden te hebben, parkeerden we in een pakeergarage en eenmaal uitgestapt liepen we over het plein met de grote kathadraal aan de andere kant weer naar beneden om een gebouw binnen te gaan.

Toen we aan de beurt waren moesten er dingen getekend worden (ik heb geen idee wat ik getekend heb) en vervolgens heb ik gewacht op Evanne (de andere Nederlandse die hier nu ook voor 10 maanden woont) die samen met haar gastmoeder María kwam.

Vervolgens toen zij ook de papieren had in gevuld zijn we in de auto gestapt, hebben we rond gereden, zijn we weer uitgestapt om nog meer papieren te krijgen.

Het gebouw uitgelopen, de auto weer in gegaan, Evanne en María afgezet en toen naar mijn nieuwe school gereden.

Een van de eerste dingen die mij opvielen was dat voor de deuren tralies zaten. Gaf me een gevangenis gevoel.

Toen zijn we naar binnen gelopen en heeft mijn gast moeder in het Spaans tegen de concierge gepraat. Vervolgens werd er in het Spaans aan mij gevraagt om een pasfoto (het woord foto begreep ik nog wel maar de rest).

Aangezien die man geen Engels kon en mijn gastmoeder geen tot weinig Engels kan, voelde ik mij op dat moment een beetje hulpeloos.

Net voor we weg gingen kwam er een vrouw bij staan die iets zei als in de trans van: "ahhh, jij bent de nieuwe studente". Mijn gastmoeder María zei iets tegen haar en toen gingen we terug naar huis.

Thuis aangekomen heb ik een tijd op mijn kamer gezeten en onder andere geslapen. En 's avonds voelde ik me mega verdrietig. Ik zeg je eerlijk deze reis heeft zo zijn leuke kanten maar ook vervelende kanten...

Ik heb lopen huilen omdat ik mijn familie en vrienden mis, vooral mijn familie. Niets hier doet me denken aan thuis en dat maakt het misschien wel moeilijker omdat, het allemaal zo ver weg lijkt. Plus ik had gewoon een baaldag, ik voelde mij klein en hopeloos door de taalbarriere terwijl ik met mijn 178cm juist zo groot ben en opval.

Ik baal er van dat ik juist zo graag Spaans wil leren maar het voor mijn gevoel niet opschiet/lukt. Terwijl ik niet mag klagen met mijn dyslexie waardoor ik een heleboel niet onthoud en het nu eenmaal langer duurt.

Ik bedoel: ik versta in grote lijnen al dingen en doe zeer zeker mijn best.

Vale (goed), vandaag is het de 13de.

Ik stond laat op en ontbeet (zoals vrijwel elke spanjaard dat doet met zoetigheid in dit geval cake). Na het ontbijt ging ik douchen en na lang prutsen had ik de juiste tempratuur gevonden. Vervolgens heb ik me aangekleed en toen ben ik op de bank gaan zitten.

Dit heb ik tot ongeveer 14:40 ofzo vol gehouden en toen ging ik eten. Patat, ei (heb ik niet gegeten), brood en tomaat. Nog steeds moet ik wennen aan het eten maar goed. En na het eten ging ik een blog schrijven deze dus.

Tot nu toe heb ik Spanje nog steeds overleefd en waarschijnlijk lukt dat de rest van de maanden ook wel. Voor nu ben ik het "bangst" voor school. Andere taal, allemaal nieuwe mensen en een hele andere manier van lesgeven dan in Nederland.

Voor nu een groet naar het mooie Nederland van uit het mooie Spanje! Ik mis jullie allemaal, maar vermaak mij hier ook wel prima hoor
¡hasta luego! (See you later)

Liefs, Paulien